Το Σαββατοκύριακο 10-11 Νοεμβρίου, ο Σύλλογός μας πραγματοποίησε την προγραμματισμένη εξόρμηση στα Άγραφα. Μετά την διαβεβαίωση ότι οι δρόμοι, που είχαν κλείσει από κατολισθήσεις, άνοιξαν, ξεκινήσαμε 23 άτομα από το Αγρίνιο για τα Άγραφα, μέσω Βάλτου και γέφυρας Τατάρνας με ΙΧ αυτοκίνητα.
Την Κυριακή το πρωί ανεβήκαμε στο οροπέδιο της Νιάλας. Εδώ στη Νιάλα, όπως μας λέει και μια αναμνηστική πλάκα, πάγωσαν από το κρύο αντάρτες, στρατιώτες και γυναικόπαιδα το 1947 στον εμφύλιο. Κάπου λέγεται ότι αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί για να ζεσταθούν, εχθροί και φίλοι, κι έτσι αγκαλιασμένους τους βρήκε το πρωί. Από εδώ πάνω από τον οικισμό Καμάρια και μέσα από ένα κακοτράχαλο δρόμο, που για καλή μας τύχη ήταν ανοιχτός - πράγμα σπάνιο - κατεβήκαμε στη θέση Χαλιάς, κάτω από την κορφή Φλυτζάνι. Αν και διαλέξαμε αυτή την διαδρομή, για να αποφύγουμε το πεσμένο κομμάτι του βουνού με το εκτεθειμένο πέρασμα, τελικά το να περάσουμε το μεγάλο ρέμα, αποδείχτηκε εξ ίσου επικίνδυνο, λόγω της σύστασης και της κλίσης του εδάφους. Παγωμένη μελίστα, πολύ γλιστερή. Κινδύνευες με κάθε βήμα, να βρεθείς πάνω στα βράχια, κάμποσα μέτρα χαμηλότερα. Αφού το ψάξαμε για λίγο, αποφασίσαμε να χωριστούμε σε δύο ομάδες, ανάλογα με το βαθμό εμπειρίας του καθενός. Έτσι εννέα άτομα προχωρήσαμε για Φλυτζάνι και οι υπόλοιποι ανέβηκαν στο οροπέδιο και στην κορφή Καταραχιάς .
Η ανάβαση για το Φλυτζάνι από αυτή την πλευρά, αν και δεν είναι μεγάλη σε διάρκεια , είναι επίπονη λόγω αφενός του σαθρού εδάφους και αφετέρου λόγω της ιδιαίτερα μεγάλης κλίσης.
Φτάνοντας στην κορφή η θέα είναι απίστευτα όμορφη, ειδικά μια τέτοια λαμπρή μέρα . Ξεχωρίζει ο Όλυμπος πάνω από ένα πέπλο ομίχλης που πλανάται πάνω από τη λίμνη Πλαστήρα κι όλες οι κορφές των Αγράφων ολόγυρά μας. Βουτσικάκι, Καράβα, Αφορεσμένη, Ντελιδήμη, Σαλαγιάννη, Τσούκα Σάκα, η Φτέρη και η Λιάκουρα πιο νότια, η Σβώνη με την επιβλητική της κόψη, στο νότο, το Μπορλέρο δίπλα μας μ\' ένα σπασμένο ανεμόμετρο στην κορφή - εκδίκηση της φύσης? - και δίπλα μας ακριβώς οι Πέντε Πύργοι, που θα ήταν η συνέχεια τη προσπάθειάς μας αν ξεκινούσαμε νωρίτερα - ραντεβού μια άλλη φορά. Νοτιοδυτικά καμαρώνουμε το Παναιτωλικό , ξεχωρίζουμε την Καλιακούδα και το Βελούχι,διακρίνουμε τα Βαρδούσια και τη Γκιώνα αμυδρά, λόγω της αντηλιάς και της υγρασίας. Στα δυτικά ο ήλιος λούζει τα Τζουμέρκα, τον Κρυάκουρα και την Κακαρδίτσα και δε σταματάμε να συζητάμε, για τις παλιές και τις μελλοντικές αναβάσεις μας.
Μια πολύ καλή εξόρμηση του Συλλόγου ολοκληρώθηκε και μας έφερε όλους πολύ κοντά σ\' αυτό που αγαπάμε.
Το βουνό, το ορεινό τοπίο, που εδώ στα Άγραφα, στο οροπέδιο της Νιάλας, βρίσκει τον ορισμό του.
Ήταν η τελευταία διήμερη εξόρμηση του Συλλόγου για το 2012, οπότε και παρά τις προβλέψεις για ένα πολύ βροχερό Σαββατοκύριακο, εμείς το τολμήσαμε και βγήκαμε πολλαπλά κερδισμένοι.
8-9 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο βουνό των Κενταύρων με 42 άτομα - στην πλειοψηφία τους νέα μέλη και φίλοι του Συλλόγου.
Το Σάββατο, με οδηγό μας την Αναστασία, μέλος του Πάνα Βόλου που ανέλαβε την φιλοξενία μας, ανεβήκαμε από τον Βόλο στην Μακρυνίτσα – μια όμορφη απογευματινή βόλτα μέσα από καλοδιατηρημένο , αν και χωρίς σήμανση , μονοπάτι , που μετά την Κουκουράβα, γίνεται ανηφορικό καλντερίμι που διασχίζει τα φημισμένης αρχιτεκτονικής πηλιορείτικα σπίτια και αρχοντικά, πολλά από τα οποία είναι πλέον τουριστικά καταλύματα.
Τσίπουρο και φαγητό στην Μακρινίτσα και μετά αναχώρηση με το πούλμαν για το καταφύγιο του Πάνα , στα Χάνια.
Ένα καταφύγιο από τα καλύτερα που έχομε επισκεφθεί. Λειτουργικό, πεντακάθαρο και πολύ ζεστό και φιλόξενο – η Ανθή, η Αναστασία και ο Ίωνας φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα – ένα καταφύγιο που λειτουργεί από το 1964 και ακόμα φαίνεται καινούργιο.
(Φωτογραφίες πρώτης ημέρας: Πάνος Καλτσάς)
Δεύτερη ημέρα
Μετά το βραδινό άρχισε να βρέχει , αλλά την Κυριακή ξημέρωσε μια μέρα με κατακάθαρο ουρανό, χωρίς πάρα πολύ κρύο και η ομάδα μας ξεκίνησε κεφάτη την κατάβαση προς Άγιο Λαυρέντιο με οδηγό τον Ίωνα, που αφού μας οδήγησε πρώτα στην κορφή πάνω από το χιονοδρομικό, μας έβαλε στα πυκνά δάση οξιάς του Πηλίου αφήνοντάς μας να νιώσουμε την παράξενη γοητεία του χειμωνιάτικου τοπίου, με τα γυμνά δένδρα και το στρώμα των φύλλων- χαλί στα πόδια μας – να περιμένουν καρτερικά το πρώτο χιόνι, που απ’ ότι φαίνονταν δεν θα αργούσε να πέσει.
Ανεβοκατεβήκαμε για κάμποση ώρα πριν βρεθούμε στο μνημείο των άτυχων αεροπόρων και αγναντέψουμε τον Άγιο Λαυρέντιο στον οποίο κατεβήκαμε τελικά, κάνοντας συνολικά περίπου πέντε ώρες .
Θαυμάσια διαδρομή, καιρός ιδανικός για περπάτημα, θέα προς τον Παγασητικό, καλή παρέα …. αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω πιστεύω.
Αγγελος Χριστοδουλάκης, μέλος ΕΟΣ Αγρινίου
Φωτογραφίες δεύτερης ημέρας: Πάνος Καλτσάς.
Με μεγάλη συμμετοχή έγινε η Κυριακάτικη πορεία του ΕΟΣ Αγρινίου στα όμορφα δάση του Αράκυνθου.
Αφετηρία μας η ταβέρνα του Πουρνάρη στον αυχένα αμέσως μετά το Ανω Κεράσοβο με διαδρομή μέσα στο δάσος με βελανιδιές και καρυδιές.
Αν και η παλέτα της φύσης δεν είχε τα αναμενόμενα φθινοπωρινά χρώματα, το τοπίο ήταν όμορφο, η πορεία χαλαρή και γενικά τα 53 άτομα - εκ των οποίων πέντε μικρά παιδιά - πέρασαν ένα γεμάτο πρωινό.
Φωτογραφίες: Πάνος Καλτσάς.
Στις 20 και 21 Οκτωβρίου ο σύλλογος πραγματοποίησε κατάβαση του Βουραϊκού, κατά μήκος του οδοντωτού.
Ο Βουραϊκός είναι ποταμός στην Αχαΐα. Στην αρχαιότητα ο ποταμός σχεδόν σε όλο του το μήκος, σε όσο δηλαδή βρισκόταν εντός της επικράτειας της Αρκαδικής πόλεως Κύναιθας ονομαζόταν Ερασίνος και μόνο στο κομμάτι που διέσχιζε την περιοχή της αρχαίας πόλεως Βούρας και μέχρι τη θάλασσα ονομαζόταν Βουραϊκός. Οι πηγές του βρίσκονται στον Ερύμανθο, κοντά στο χωριό Πριόλιθος των Καλαβρύτων και χύνεται κοντά στο Διακοπτό. Έχει μήκος 40 χιλιομέτρων. Το όνομά του το οφείλει στην Βούρα, την κόρη της Ελίκης και του Ίωνα την οποία αγάπησε ο Ηρακλής, και για την οποία κατά τον μύθο άνοιξε το φαράγγι για να μπορέσει να περάσει να φτάσει στη θάλασσα και να την συναντήσει. Αυτό είναι το Φαράγγι του Βουραϊκού, το οποίο έχει μήκος περίπου 22 χιλιομέτρων. Ο ποταμός διασχίζει το φαράγγι πλαισιωμένος από πυκνή βλάστηση, απόκρημνα βράχια, καταρράκτες και σπηλιές. Στο φαράγγι περνά και ο οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού - Καλαβρύτων.
Το Σάββατο διανυκτερεύσαμε στα Καλάβρυτα, όπου και διασκεδάσαμε στα μπαράκια της πόλης.
Την Κυριακή περπατήσαμε την πανέμοργη διαδρομή του οδοντωτού 32 άτομα συνολικά.
Φωτογραφίες: Πάνος Καλτσάς, Γεωργία Χατζηγιάννη.
Ο Εθνικός Δρυμός Πίνδου είναι ένας από τους σπουδαιότερους Εθνικούς μας Δρυμούς.
Αποτελεί μια απομονωμένη περιοχή στο Βόρειο τμήμα της Πίνδου.
Η παγωμένη «Ζεστή κοιλάδα» πήρε τ’όνομά της κατ’ευφημισμό, καθώς απότελεί μία από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας.
Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και εκτός από την ποικιλία μορφολογικών και βλαστητικών χαρακτηριστικών, τονίζεται ακόμη από τεράστιους γκρεμούς και ορμητικά ρέματα.
Στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου περπατήσαμε σε αυτό το κομμάτι του δρυμού.
Τα 47 άτομα ξεκινήσαμε από το Αγρίνιο και φθάσαμε στο χωριό Μικρολίβαδο, όπου το Σάββατο έγινε μια μικρή πορεία και γνωριμία με το χωριό και την γύρω περιοχή.
Φωτογραφίες από την πρώτη μέρα: Πάνος Καλτσάς.
2η ημέρα
Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε η πεζοπορία στην πανέμοργη Βάλια Κάλντα με τελικό προορισμό το χωριό Βοβούσα, ένα χωριό που μας άφησε άφωνους με την ομορφιά του ποταμού που το διασχίζει.
Φωτογραφίες από την δεύτερη μέρα: Πάνος Καλτσάς.