Γράφουν:Ράνια Κατσιγιάννη – Βασίλης Θεοδώρου

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγρινίου πραγματοποίησε εκδρομή στον Βόρα (Καϊμακτσαλάν) και τα λουτρά Πόζαρ.

Νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής σαράντα μέλη και φίλοι του συλλόγου αναχωρήσαμε από το Αγρίνιο με προορισμό το Λουτράκι Αριδαίας, όπου φτάσαμε αργά το βράδυ.

Σάββατο πρωί επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε στο χιονοδρομικό κέντρο του βουνού. Από κει, με τον παγωμένο βοριά να μας τονίζει ότι βρισκόμαστε στα 2.000 περίπου μέτρα, ακολουθώντας τις κολόνες του τελεφερίκ και ατενίζοντας τη λίμνη Βεγορίτιδα, ξεκινήσαμε για την τρίτη ψηλότερη ελληνική κορφή. Στις διάσπαρτες , λιγοστές χιονούρες που είχαν απομείνει καθρεφτίζονταν οι πανέμορφοι μοβ κρόκοι και τα άλλα λουλούδια του αλπικού τοπίου, απολαμβάνοντας τη λιακάδα, γνωρίζοντας καλά ότι δεν τους μένει πολύς χρόνος μέχρι την επόμενη χιονόπτωση. Μετά από πορεία μιάμισης ώρας φτάσαμε στα 2.524 μέτρα.

Ποτισμένη με το αίμα χιλιάδων στρατιωτών και στοιχειωμένη από τις ψυχές των θυμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ανεμοδαρμένη κορυφή του Βόρα, στέκει αγέρωχη στα σύνορα της Ελλάδας με τα Σκόπια, ανάμεσα στους νομούς Φλωρίνης και Πέλλης. Εκεί, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1916 διεξήχθη μία από τις πιο αιματηρές μάχες μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων στρατιωτών για την κατάληψή της. Έπειτα από σφοδρές συγκρούσεις, με αμέτρητα θύματα και από τις δύο πλευρές, ο σερβικός στρατός, αν και αποδεκατισμένος, με πάνω από τρεις χιλιάδες νεκρούς, ήταν αυτός που τελικά κατέλαβε το στρατηγικό ύψωμα. Το 1920 και μετά το τέλος του πολέμου, συγγενείς των θυμάτων και στρατιώτες που πήραν μέρος στη μάχη του Καϊμακτσαλάν, ανέβηκαν στην κορυφή κι έχτισαν την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών συμπατριωτών τους, χρησιμοποιώντας υπολείμματα και υλικά από τη μάχη, αγκαθωτό συρματόπλεγμα και όλμους για κολονάκια.

Μετά από ένα μικρό νοερό ταξίδι στην ιστορία και τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες, η μισή ομάδα πήρε τον δρόμο της επιστροφής και από το χιονοδρομικό κέντρο γύρισε στο Λουτράκι, ενώ δεκαοκτώ άτομα ξεκίνησαν τη διάσχιση του βουνού με τελικό προορισμό τα λουτρά Πόζαρ. Αρχικά, η κατάβαση ήταν εύκολη και ακολουθώντας τα κολονάκια της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, προχωρούσαμε στον αυχένα του βουνού, αγναντεύοντας την πεδιάδα της Αριδαίας. Αργά το μεσημέρι, εγκαταλείψαμε το γυμνό σκηνικό και μπήκαμε στο δασωμένο μέρος της πορείας μας, γεμάτο με πεύκα και οξιές, φτάνοντας στη θέση Μπουρίκα( 1680 μ.), απ’ όπου πήρε το όνομά της η κόψη που διασχίζαμε.

Η διαδρομή ήταν δύσκολη και απαιτητική, με συνεχόμενα ανεβοκατεβάσματα σε ένα ατελείωτο «χτένι», μα η συνεχής ενθάρρυνση αλλά και το χιούμορ του αρχηγού της εκδρομής όπλιζαν την ομάδα με κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει. Λίγο πριν το σούρουπο, ανταμώσαμε τον δασικό δρόμο και μια πηγή με δροσερό νερό γέμισε τα σχεδόν άδεια μπουκάλια μας και τόνωσε τον οργανισμό μας. Λίγο αργότερα, θα ξεχυθούμε σε έναν απέραντο κερασώνα και με την άδεια ,φυσικά, του ιδιοκτήτη θα γευτούμε τους πεντανόστιμους, τραγανούς καρπούς. Η διαδρομή μας τελειώνει στα λουτρά Πόζαρ , όπου η κούραση της δωδεκάωρης πορείας θα σβήσει μες στα ζεστά, ιαματικά νερά.

Την Κυριακή, το πρόγραμμα είχε δύο εναλλακτικές προτάσεις με κοινό παρονομαστή ….τις υδατοπτώσεις!!!

Μια ομάδα επισκέφτηκε την πανέμορφη πόλη της Έδεσσας με τους θεαματικούς καταρράκτες, το μουσείο νερού, το λαογραφικό μουσείο αλλά και την έκθεση με ερπετά που ενθουσίασε ιδιαίτερα τους μικρούς μας φίλους.

Η άλλη ομάδα ακολουθώντας μια μαγευτική διαδρομή από το Άνω Λουτράκι έφτασε στον εντυπωσιακό καταρράκτη της Κουνουπίτσας και από κει οι πιο τολμηροί μέσα από το ποτάμι και οι υπόλοιποι από ένα πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι έφτασαν στα Λουτρά Πόζαρ, όπου τους συνάντησε λίγο αργότερα και η πρώτη ομάδα, για να απολαύσουμε όλοι μαζί την ευεργετική και χαλαρωτική δράση των θερμών νερών.

Το βράδυ όλη η ομάδα επισκέφτηκε το γραφικό χωριό Όρμα , όπου τίμησε δεόντως τις τοπικές παραδοσιακές νοστιμιές. Δευτέρα πρωί, κι αφού κάποιοι επισκέφτηκαν για μια ακόμα φορά τα ιαματικά λουτρά, αναχωρήσαμε με προορισμό τη Νάουσα. Για περισσότερο από δύο ώρες περιηγηθήκαμε σε έναν μικρό επίγειο παράδεισο, το πάρκο του Αγίου Νικολάου, εξαιρετικό παράδειγμα αντίστασης στην οικολογική υποβάθμιση. Εξήντα στρέμματα πανέμορφης γης παίρνουν ζωή από τις πηγές του πολύτιμου, ιστορικού ποταμού της Αράπιτσας, με τη μεγαλοπρέπεια του μοναδικού στην Ελλάδα υπεραιωνόβιου άλσους πλατάνων να κυριαρχεί σε ένα πλούσιο οικοσύστημα μοναδικής συμφωνίας ήχων και χρωμάτων.

Αργά το απόγευμα , πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με ένα φωτεινό χαμόγελο απόλυτης ευχαρίστησης ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων μας.

Ναι…τα περάσαμε όμορφα και σ’ αυτήν την εκδρομή του Ε.Ο.Σ. Αγρινίου!!!

Φωτογραφία άρθρου: Ράνια Κατσιγιάννη

Φωτογραφίες από την εκδρομή: Μαρίνα Κατσιπάνου