Γράφει η Ράνια Κατσιγιάννη, μέλος ΕΟΣ Αγρινίου.
Στις 22-23-24 Ιουνίου, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, ο Ε.Ο.Σ. Αγρινίου πραγματοποίησε, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, ανάβαση στον Όλυμπο, στο πανώριο βουνό-σύμβολο της πατρίδας μας. Ένα προσκύνημα στην μυθική κατοικία των δώδεκα θεών, «στο ανηφόρι του Δία», όπως γράφει ο Άγγελος Σικελιανός, λίγο πριν την συμπλήρωση ενός αιώνα από την πρώτη καταγραμμένη ανάβαση στον Μύτικα από τους Ελβετούς Frederic Boissones και Daniel Baud-Bovy , με οδηγό τον Χρήστο Κάκκαλο, έναν κυνηγό αγριόγιδων και λαϊκό οργανοπαίχτη από το Λιτόχωρο.
Νωρίς το πρωί του Σαββάτου, ξεκινήσαμε από το Αγρίνιο 29 μέλη του συλλόγου και το μεσημέρι φτάνοντας πια στις ανατολικές απολήξεις του βουνού, στο πανέμορφο Λιτόχωρο, η παρέα συμπληρώνεται από τέσσερα ακόμη άτομα. Μετά από μια σύντομη στάση, συνεχίζουμε οδικώς για το σημείο εκκίνησής μας.
Φτάνουμε στα 1.120 μέτρα, κι όπως… οι Γαλάτες (πλην φυσικά ενός) αποκτούσαν δύναμη από το μαγικό φίλτρο, έτσι κι εμείς παίρνουμε ενέργεια από τα θρεπτικότατα και πεντανόστιμα μπισκότα της γραμματέως κι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Από την Γκορτσά, στις 4 το απόγευμα, ακολουθούμε τη δεύτερη πιο κλασική διαδρομή του Ολύμπου και μέσα από ένα πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι προχωράμε με προορισμό το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Ο καιρός καλοκαιρινός, «θεόσταλτος» σύμμαχος στην πορεία μας , όπως θα αποδειχτεί και τις επόμενες μέρες της παραμονής μας στο μυθικό βουνό. Περπατάμε αργά μέσα σε πυκνά δάση με πανύψηλες οξιές και επιβλητικά ρόμπολα, συναντάμε κι άλλους ορειβάτες και κοιτάζοντας γύρω μας το ασύλληπτο φυσικό σκηνικό που μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά, προσπαθούμε να αντιληφθούμε – κυρίως όσοι επισκεπτόμαστε το βουνό για πρώτη φορά - τον δυσθεώρητο όγκο του και τα απέραντα βράχινα όριά του. Σε λιγότερο από τρεις ώρες, φτάνουμε στο καινούριο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας , σε υψόμετρο 1.950μ. Εκεί, σταματάμε για να διανυκτερεύσουμε μόνο 23 άτομα, καθώς οι υπόλοιποι 10 συνεχίζουν μια πορεία τριών περίπου ωρών, με προορισμό το καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» σε υψόμετρο 2.740μ.
Την Κυριακή το πρωί, όσοι μείναμε στην Πετρόστρουγκα, αφού θαυμάσαμε τον ήλιο να ανατέλλει και να λούζει με το φως του το Αιγαίο (η θέα από το καταφύγιο μαγευτική), ξεκινήσαμε την ανάβασή μας, περνώντας από το αλπικό τοπίο της Σκούρτας και μέσω του «Λαιμού» και το «πέρασμα του Γιώσου» φτάσαμε στο οροπέδιο των Μουσών. Στεκόμαστε ευλαβικά... Το Στεφάνι, ο θρόνος του Δία απέναντί μας… Το καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» όπου θα μείνουμε εμείς στα δεξιά και αριστερά το καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος».
Η δυναμική δεκάδα που είχε διανυκτερεύσει στο καταφύγιο, έχοντας ξεκινήσει από πολύ νωρίς το πρωί, ακολουθεί την απαιτητική και δύσκολη λόγω υπολειμμάτων χιονιού διαδρομή Ζωνάρια- Χονδρομεσοράχη-Σκάλα-Κακόσκαλα , με στόχο να ανέβει στον Μύτικα (2.917 μ.). Οι περιγραφές τους αλλά και οι εικόνες που έχει αποθανατίσει ο φακός των φωτογραφικών μηχανών τους... κόβουν την ανάσα… Σε λίγο θα τους συναντήσουν εκεί, στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, κι άλλα 9 μέλη του συλλόγου, που ανεβαίνουν από άλλο σημείο… Βέβαια, από τους 23 ορειβάτες της πρώτης ομάδας έφτασαν μέχρι το «Λούκι» οι 20 (!), μα οι 11 άφησαν το δύσκολο αυτό εγχείρημα για την επόμενη φορά… Σ\\\\\\\' αυτούς η γραμματέας του συλλόγου αφιέρωσε τους στίχους του Καβάφη «Κι εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι. Τόσα που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Το απόγευμα της Κυριακής, μετά από την απονομή συγχαρητηρίων στους δικούς μας μικρούς «θεούς» που ανέβηκαν στην κορυφή, έχουμε άφθονο χρόνο για ξεκούραση, μικρές κι εύκολες αναβάσεις στις κορυφές του Προφήτη Ηλία και της Τούμπας . Η μεγαλοπρέπεια του βουνού απλώνεται μπροστά μας κι εμείς ταπεινοί προσκυνητές στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, εισπράττοντας την ενέργεια που μας προσφέρει. Καθώς το σκοτάδι αρχίζει να σκεπάζει το βουνό, μια βόλτα στο φιλόξενο καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος», άφθονο τσιπουράκι και κουβέντα χαλαρώνει την ομάδα. Η βραδιά τελειώνει στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, με το μεγαλύτερο και λαμπερότερο φεγγάρι της χρονιάς να δίνει μια δυνατή και συνάμα γλυκιά λάμψη στον ουρανό και γαλήνη σε μας.
Τη Δευτέρα το πρωί, αναχωρούμε από το κατάμεστο καταφύγιο και από το Οροπέδιο των Μουσών (2.650 μ.) κατηφορίζουμε από ένα κοφτό μονοπάτι που μας οδηγεί μετά από δυο περίπου ώρες στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» (2.100 μ.). Κάνουμε μια μικρή στάση στο μπαλκόνι του καταφυγίου κάτω από τις ψηλότερες κορφές του Ολύμπου και συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε. Περνάμε από το «Μονοπάτι της σιωπής», όπου το μόνο που ακούγεται είναι το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων του πυκνού δάσους. Κινούμενοι δίπλα από τον Μαυρόλογγο, μετά από τρεις ώρες με χαλαρό ρυθμό, φτάνουν και οι τελευταίοι «προσκυνητές» στα Πριόνια (1.100μ.).
Στα πολύ κρύα αλλά τονωτικά νερά του ομορφότερου ποτάμιου θεού, του Ενιπέα, οι πιο τολμηροί κάνουν τη βουτιά τους και οι υπόλοιποι ανακουφίζουν τα κουρασμένα πόδια τους. Δροσερό νερό στα μπουκάλια, μια στάση στο Λιτόχωρο για φαγητό και παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μας πως θα ξανάρθουμε σ αυτό το βουνό, που φωλιάζει του κόσμου η αρμονία.
Φωτογραφίες από την κορυφή: Κώστας Παππάς
Φωτογραφίες από την κορυφή: Πηγή Κρικοχωρίτη
Φωτογραφίες της εκδρομής: Πάνος Καλτσάς
