Το Σαββατοκύριακο 10 και 11Μαϊου 2014 ο Ορειβατικός σύλλογος Αγρινίου πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία διήμερη εκδρομή στα Ζαγοροχώρια.

49 άτομα έλαβαν μέρος και πέρασαν ένα καταπληκτικό διήμερο.

(Στην κορυφή της Αστράκας. Φωτο: Ρεγγίνα Καρά)

Ακολουθούν δύο κείμενα που περιγράφουν την εκδρομή από την Ράνια Κατσιγιάννη και την Γεωργία Κασόλα.

Για την πρώτη ημέρα και για την δεύτερη ομάδα της εκδρομής γράφει η Γεωργία Κασόλα:

Άλλο ένα ταξίδι του ΕΟΣ Αγρινίου ξεκινάει με προορισμό τα Ζαγοροχώρια. 49 μέλη και φίλοι του ορειβατικού με τις αποσκευές ανά χείρας, το Σαβ/κο 10-11/05/2014  συναντήθηκαν στο σταθμό των τρένων στο Αγρίνιο να ζήσουν μια ακόμη μοναδική εμπειρία στα καταπράσινα χωριά του Ζαγορίου. Με τον καιρό να είναι αρκετά καλό και με μια μικρή στάση έξω απ τα Ιωάννινα για καφέ και στο πέτρινο γεφύρι του Νούτσου ή αλλιώς Κόκκορη κοντά στο χωριό Κουκούλι φτάσαμε λίγο έξω απ το χωριό Βραδέτο για μια μικρή αλλά μαγευτική πορεία στην «Σκάλα του Βραδέτου». Η φύση δεν μπορεί να μην σε συγκινεί και να μην σε τραβάει με το πολύχρωμο χαλί της από αγριολούλουδα και από την μυρωδιά τους να απλώνεται γύρω σου. Σε μαγεύει και σε μαγνητίζει. Αν και ανοδική η πορεία, εξάλλου για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να ανέβεις ανηφόρα, υπέροχη.

    Μικρή στάση στο χωριό Καπέσοβο για μια ανάσα και λίγη παραδοσιακή πίτα και τσίπουρο η καλύτερη ανταμοιβή μετά απ την πρώτη πορεία μας. Η συνέχεια για όσους ήθελαν να ακολουθήσουν η επιβλητική θέα του Φαραγγιού του Βίκου που σου κόβει την ανάσα στην θέση Μπελόη. Τα λόγια πράγματι περιττά. Το φαράγγι να απλώνεται μπροστά μας κι εμείς απλοί παρατηρητές από ψηλά. Ο θαυμασμός, το δέος, ο φόβος τα συναισθήματα που μπορεί κανείς να πει ότι ένιωσε εκείνη την ώρα. Απαραίτητες φωτογραφίες και επιστροφή για τον προορισμό μας το χωριό Τσεπέλοβο, εφόσον πρώτα κάναμε και μια ακόμη στάση στο χωρίο Βραδέτο για να θαυμάσουμε τα πετρόκτιστα σπίτια και την στέρνα σε κεντρικό καφενεδάκι του χωριού.

Φτάσαμε στο Τσεπέλοβο και στους παραδοσιακούς, φιλόξενους ξενώνες της. Λίγη ξεκούραση και συνάντηση για φαγητό και τοπικά γλύκα και λικέρ στην πλατεία του χωριού.

  Γι αυτούς που δεν θέλησαν και δεν είχαν τον απαραίτητο εξοπλισμό για την απαιτητική πορεία της διάσχισης, το πρόγραμμα ήταν πλούσιο. Αναχώρηση απ το Τσεπέλοβο, εφόσον πρώτα ανακτήσαμε δυνάμεις με το πρωινό με την παραδοσιακή πίτα χωρίς φύλλο, και προορισμό το Μεγάλο Πάπιγκο. Η διαδρομή υπέροχη μέσα σε πράσινο και χρωματιστό απ τα λουλούδια φόντο. Ολιγόλεπτη στάση στο χωριό Αρίστη και επόμενη στην γέφυρα για να απολαύσουμε τα καταπράσινα νερά του ποταμού Βοιδομάτη να τον διασχίζουν και να δένουν αρμονικά με τα καταπράσινα πλατάνια γύρω. Δεν περιοριστήκαμε μόνο εκεί, αλλά κάναμε και μια μικρή επίσκεψη στην μονή Σπηλαιώτισσας μέσα σ ένα πραγματικά μαγευτικό τοπίο. Ένα πετρόκτιστο μονοπάτι με καταπράσινα, σκιερά δέντρα και την πετρόκτιστη σκάλα στο τέρμα να καταλήγει στην ιερά μονή της Παναγίας Σπηλαιώτισσας κτισμένη το 1579 μ. Χ.

   Επιβίβαση στο λεωφορείο, και φτάσαμε στο Μεγάλο Πάπιγκο απ όπου μια ομάδα αναχώρησε για τις Κολυμβήθρες, φυσικές κολυμβήθρες που σχηματίζονται απ τα χρόνια στα πετρώματα με την κίνηση των νερών του ρεύματος Ρογκοβό, μια ομάδα έμεινε στο Μεγάλο Πάπιγκο και η άλλη αναχώρησε με τα πόδια για το Μικρό Πάπιγκο. Στο διάστημα μέχρι την επιστροφή των έμπειρων ορειβατών απ το βουνό της Αστράκας είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε μέσα στα πετρόκτιστα σοκάκια του Μικρού και Μεγάλου Πάπιγκου, να θαυμάσουμε τους Πύργους με τα τελευταία χιόνια να κοσμούν τις κορυφές τους, να βγάλουμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες στα όμορφα χωριά του Ζαγορίου, να φάμε, να ξεκουραστούμε και να γεμίσουμε μπαταρίες μέχρι την επόμενη εξόρμηση του ορειβατικού.

Η διάσχιση

Η Ράνια Κατσιγιάννη γράφει για την πορεία της διάσχισης:

 

(Πανοραμική φωτογραφία από την κορυφή της Αστράκας. φωτο: Χρήστος Μακροζαχόπουλος)

Την Κυριακή, λίγο μετά τις 7 το πρωί , είκοσι πέντε από τα σαράντα εννέα άτομα που συμμετείχαν στην εκδρομή , ξεκινήσαμε από το Τσεπέλοβο με προορισμό, περνώντας από την κορυφή της Αστράκας , το Μικρό Πάπιγγο. Λίγη ώρα αργότερα θα έχουμε μια αναπάντεχη συνάντηση. Μια αρκούδα περπατά στην απέναντι πλαγιά σε μικρή απόσταση από μας. Στεκόμαστε και θαυμάζουμε το μεγαλόσωμο ζώο, που, φοβισμένο από τις γεμάτες ενθουσιασμό φωνές μας, απομακρύνεται με απίστευτα γρήγορες κινήσεις.

Συνεχίζουμε την πορεία μας και οδηγούμαστε στην ανατολική πλευρά του Μεγάλου Λάκκου, μέσα από ένα απόκρημνο μονοπάτι, σκαμμένο στην άκρη του βράχου. Το σκηνικό καθηλωτικό καθώς στα πανύψηλα βράχια προβάλλει η σκιά των γερακιών που πετούν από πάνω μας. Προχωρώντας , περνάμε από το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας και από μικρές λάκκες στρωμένες με κρόκους κι άλλα αγριολούλουδα της αλπικής ζώνης. Πλησιάζουμε στα πρώτα χιόνια, φοράμε τις γκέτες μας και διασχίζοντας ένα μεγάλο πεδίο χιονιού με μεγάλη κλίση, φτάνουμε στην πλάτη της Αστράκας.

Ακολουθούμε τη συνεχή ανηφόρα, επιλέγοντας – όπου αυτό είναι δυνατό- τα ξέχιονα τμήματα για ευκολότερη ανάβαση. Μετά από 8 ώρες πορείας φτάνουμε στα 2.436 μέτρα και θαυμάζουμε το μεγαλειώδες τοπίο.

Φωτογραφιζόμαστε με φόντο τις κορυφές της Γκαμήλας, τον Σμόλικα, την Τραπεζίτσα, τον Γράμμο και την παγωμένη ακόμη Δρακόλιμνη.

Κατηφορίζουμε σε χιονισμένες πλαγιές προς τον τελικό μας προορισμό και ακολουθούμε το μονοπάτι πάνω από τους πύργους του Πάπιγγου , πατώντας πάνω σε χνάρια αγριόγιδων. Μισή μέρα πορείας και φτάνουμε στο γραφικό χωριό.

Ξεκουραζόμαστε κάτω από τους επιβλητικούς πύργους, αναπληρώνοντας …τα χαμένα υγρά και τους ηλεκτρολύτες μας. Σε λίγο συναντάμε και την υπόλοιπη ομάδα και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας καλά πως η κούραση σύντομα θα φύγει, μα οι δυνατές εικόνες από τη συναρπαστική αυτή εμπειρία θα μείνουν για πάντα.


 

Φωτογραφίες από την διάσχιση: Χρήστος Μακροζαχόπουλος


 

Φωτογραφίες από την πρώτη μέρα: Πάνος Καλτσάς